Dit is het geboorteverhaal van mezelf (Nina), Thomas en onze jongste zoon Aimé. Op 12 november 2020 verwelkomde we Aimé ter wereld met een VBAC. Vier jaar eerder eindigde een inleiding op 37 weken (zonder medische noodzaak) in een "failure to progress" die leidde tot een traumatische keizersnede. De geboorte van Aimé was voor ons een positieve en krachtige ervaring, niet alles verliep echter vlot of hoe ik het idealiter wou. Omdat ik een eerlijk verhaal wil delen, neem ik hierin ook de moeilijkere momenten, angsten en medische interventies op die deel uitmaakten van onze ervaring. Hou dus rekening met eventuele triggers. De geboorte vond plaats in het Sint-Vincentius ziekenhuis te Antwerpen.
Van zodra ik weet dat wij ons tweede kindje verwachten, staat het voor mij vast... Ik ga de controle nemen over deze geboorte. Ik koop boeken, bekijk youtube-kanalen, luister naar podcasts, lees en bekijk (enkel) positieve bevalverhalen, zoek extra begeleiding bij een zelfstandige vroedvrouw en teken in op haar hypnobirthing cursus. Helaas stuit ik al snel op het feit dat ik geen vroedvrouw kan vinden die een thuisbevalling na een eerdere keizersnede durft te begeleiden. Niet omdat ze niet geloven in de slaagkans, maar wel vanwege de aansprakelijkheid hier in België (ze worden al snel met de vinger gewezen vanuit de medische wereld bij complicaties - hun eigen bewoording). Maar ik laat me hierdoor niet ontmoedigen. Ik ga bewuste keuzes maken om zo de best mogelijke geboorte voor Aimé te bekomen. Dit zal een mooie ervaring worden voor mezelf en Aimé, maar ook voor mij én Thomas als koppel, een ervaring die ons allemaal verbindt.
Deze tweede zwangerschap verloopt erg goed. Ik zorg zo goed mogelijk voor mijn lichaam zodat Aimé optimaal kan ontwikkelen en onze kansen op een succesvolle VBAC (vaginal birth after caesarean section) zo groot mogelijk zijn. Samen met Thomas volg ik de hypnobirthing cursus en ik oefende zo vaak mogelijk al mijn ontspanningsoefeningen...
32 weken ver in de zwangerschap volg ik resoluut mijn gevoel en verander alsnog van gynaecoloog. Mijn arts beschikt over een meer dan positieve reputatie in de medische wereld en is zeer beleef/vriendelijk. Maar ik voel me niet gesteund in mijn wens om natuurlijk te bevallen. Bij elke consultatie benadruk ik dat ik absoluut alles op alles zet om dit keer via de natuurlijke weg te kunnen bevallen. Rond 30 weken zwangerschap stelt hij plots dat ik ten laatste op 39 weken zal moeten bevallen d.m.v. een "zachte inleiding" (spoiler alert; zoiets bestaat niet) of een geplande keizersnede. Een dialoog hierover met voor en tegen argumentatie wordt afgeblokt en kan pas bij de volgende consultatie op 36 weken gevoerd worden... Ik voel me niet gehoord en zie mijn kansen op een succesvolle VBAC afnemen...Hiervan krijg ik net méér stress en ik ben me heel bewust van een eventueel effect hiervan op Aimé. Ik beslis om meteen op zoek te gaan naar een arts die wel naar mij luistert en mee alles op alles zal zetten om die natuurlijke bevalling te doen slagen...
Ik doe een oproep via een facebook-groep en kom zo terecht bij Dr. Chaban verbonden aan het Sint-Vincentius ziekenhuis te Antwerpen. Hij én het ziekenhuis staan gekend voor natuurlijke bevallingen en kunnen erg mooie cijfers voorleggen m.b.t. het weinige gebruik van interventies. “Natuurlijk en ingrijpen wanneer echt nodig.” Dr. C. neemt de tijd om naar mijn verhaal te luisteren en beaamt dat ik bij hem aan het juiste adres ben. Ik "mag" net als elke andere gezonde zwangere vrouw tot 41 weken zwangerschap gaan, alvorens er interventies bekeken zullen worden. Ik volg mijn gevoel en verander onmiddellijk van dokter. Dit brengt weer wat meer rust in mijn hoofd...
Op 34 weken zwangerschap stop ik zeer bewust met werken (bij Maxim werkte ik tot aan de bevalling en dit wil ik niet opnieuw doen), dit door opgespaard verlof op te nemen en prenatale rust in te plannen.. Volgens vele omstaanders is dit toch wel heel erg vroeg... Maar ik wil mezelf en ons gezin de tijd kunnen geven om ons zo goed mogelijk voor te bereiden op de komst van Aimé.
Op dinsdag 10 november 2020 is het eindelijk zo ver. Rond acht uur s’avonds merk ik op dat mijn harde buiken heel regelmatig en relatief snel na elkaar lijken te komen. Na een avondje gezellig film kijken met het gezin, beslis ik om een warm bad te laten lopen. Mijn golvingen komen regelmatig, elke 4-5 minuten en houden een minuut aan. Na overleg met de vroedvrouw probeer ik nog wat te rusten. Ik kruip in het bedje van Maxim (die ligt lekker te slapen bij Thomas in het grote bed) en luister naar mijn hypnobirthing audio's. Mijn lichaam geeft duidelijk aan dat het liggen me niet bekomt, het door-ademen van de golvingen gaat beter wanneer ik rechtsta en wieg. So far so good... ik voel me enthousiast... nu is het écht zo ver!
Iets voor 5u00 s’ochtends beslis ik om opnieuw in bad te gaan, het warme water doet deugd, helpt me te ontspannen... Ik zet ook wat rustgevende muziek op en neem nog een foto van mijn ronde zwangere buik in het bad. Onze Jip (de kat) zit de hele tijd naast mij...
Rond 6u30 staat ook Thomas op, kom ik uit het bad en bellen we onze vroedvrouw opnieuw op. De golvingen komen nu elke 4 minuten en wanneer ik er een doormaak, ben ik niet echt in staat om nog te praten, ze vragen mijn volle focus. Samen met Ann vang ik de weeën verder op op de oefenbal, ook dit lukt vrij goed. We verwittigen ook mijn vader die op Maxim komt passen. Rond 10 uur beslissen we om op aanraden van de vroedvrouw rustig alles in de auto te laden om naar het ziekenhuis te gaan. Alhoewel mijn ontsluiting nog niet ver gevorderd is (2cm), lijkt het een goed idee om ons in het ziekenhuis te kunnen installeren en daar terug in onze “beval-bubbel” te kruipen... Dit omdat de golvingen best intens zijn en de rit naar het ziekenhuis nog haalbaar moet blijven. De hele rit luisteren we naar rustgevende muziek, ademen we samen de golvingen door. Ik gebruik ook een TENS-apparaatje (mocht ik uitproberen van mijn vroedvrouw) dat mij vooral houvast geeft om de tijd tussen de golvingen te timen.
De verderzetting in het ziekenhuis verloopt helaas niet helemaal zoals ik het had gehoopt/gepland; de hoofdingang blijkt gesloten (11 november is een feestdag in België), we moeten aanschuiven aan de balie van de spoedingang, men wilt mij initieel alleen aan een monitor leggen (zonder mijn partner), het audiosysteem in de verloskamer werkt niet, continue monitoring blijkt toch protocol bij een vbac (nochtans had mijn arts me verzekerd van niet… maar ik kan er wel mee in bad dus neem hier vrede mee), er wordt een corona-test en een heus medisch interview van me afgenomen...
Eens alle formaliteiten in het ziekenhuis in orde zijn gebracht, ga ik opnieuw in bad om daar verder de regelmatige golvingen (om de 4 minuten) door te maken en opnieuw te proberen ontspannen. In de namiddag komt de vroedvrouw me "toucheren" en stelt ze vast dat mijn ontsluiting niet vordert (en zo krijg ik net zoals bij de geboorte van Maxim de "failure to progress-stempel"). Ze geeft me 2 opties; we gaan terug naar huis en kijken of de bevalling daar wel vordert of ik krijg een infuus met opwekkers. Deze keuze geeft me meteen erg veel emotionele stress. Ik begrijp het ook niet goed... Mijn golvingen zijn super regelmatig én intens. Ik begrijp niet hoe men mij zo terug de auto in naar huis kan sturen... Thomas ziet de wanhoop in mijn ogen en belt op mijn verzoek onze vroedvrouw op om haar mening te vragen. Ik barst ondertussen volledig in tranen uit, ik ben totaal uit mijn bevalbubbel...ik voel me verslagen. Mijn vroedvrouw zegt me dat als ik nog steeds voor die natuurlijke bevalling met minimum aan interventies wil gaan, dat ik dan best toch maar terug naar huis kom... Want eens ze met opwekkers beginnen, gaat het al snel van interventie naar interventie én wordt de kans op een herhaalde keizersnede groter. We beslissen dan ook om alles weer in te pakken en terug naar huis te rijden. De hele weg naar huis kan ik mijn tranen niet bedwingen, ik voel dat ik mezelf emotioneel niet meer rustig krijg en daardoor de controle over mijn lichaam (om de golvingen door te maken en goed te ademen) volledig kwijt ben...
Eens thuis legt Thomas me in bed en probeert me te troosten en te kalmeren. Het idee dat mijn oudste zoontje mij zo overstuur ziet en maakt mijn verdriet en frustratie enkel groter... Mijn partner doet erg zijn best om mij in bed tot rust te brengen en zo de aanmaak van oxytocine terug te stimuleren, maar het is moeilijk... En dus vraag ik hem om de vroedvrouw op te bellen in de hoop dat zij met de hypnobirthing technieken mij opnieuw in mijn bevalbubbel kan brengen (zelf lukt het me niet meer). Eens ze is toegekomen begeleidt ze me meteen om weer mijn center en rust te vinden. Ze vraagt me ook waar ik op dat moment bang voor ben, want al die emotie komt van ergens. We bespreken dat ik bang ben dat ik na al deze moeite en na alle pijn alsnog een keizersnede ga moeten ondergaan... Ze wijst me erop dat alhoewel een keizersnede niet mijn ideale scenario is en zeker ook nog niet onvermijdelijk is, het wel een volwaardig B-plan is voor moest het écht niet lukken en ikzelf of Aimé in nood zouden komen...Dat ik dit scenario moet aanzien als een bondgenoot en niet de vijand... Dit bespreken zorgt ervoor dat ik de angst hiervoor weer meer kan loslaten en tot rust kom... Ik beslis nog eens in een warm bad te gaan en weer te gaan voor de ontspanning. We voorzien wat sfeerverlichting en muziek in de badkamer. Ik ben blij dat ik mezelf terug meer onder controle heb en Maxim ook kan aanspreken en vertellen dat mama oké is, dat ons broertje nu echt wel uit mijn buik moet, maar dat alles goed komt...
Een paar uur later stem ik ermee in dat mijn vroedvrouw mijn ontsluiting checkt. Ik blijk op iets meer dan 5cm te zitten en ik heb "puilende vliezen". En dus pakken wij opnieuw alles in en maakt Thomas de auto klaar. Mentaal is dit een moeilijk moment... Het liefste zou ik gewoon thuis blijven... opnieuw die rit en heel de procedure in het ziekenhuis doormaken doet me vrezen dat ik opnieuw uit mijn bubbel zal gaan. Maxim kijkt maar ongerust en een beetje bang wanneer hij me zo ziet vertrekken...ik doe nog mijn best om hem gerust te stellen. Ik beloof hem nog snel dat ik deze keer enkel zou terugkomen mét onze kleine broer er bij!
De auto-rit is zwaarder dan de eerste keer, maar ook nu helpt Thomas me zo goed mogelijk. Bij elke golving hang ik links-achteruit om de enorme druk rechts in mijn onderrug op te vangen. Deze keer beslist hij ook om de auto gewoon meteen aan de spoed te parkeren. Bij het uitstappen moet ik even leunen tegen de koffer om een wee op te vangen... Twee ambulanciers zien ons en halen meteen een rolstoel om ons daarna te escorteren tot in de verloskamer. Zo gaat alles net iets sneller dan de eerste keer. (Hello movie scene).
Vroedvrouw Nina stelt zich enthousiast voor en ik voel me vrij snel vertrouwd bij haar. Ik besluit meteen weer in bad te gaan omdat mij dit thuis ook het beste geholpen had... Helaas krijg ik het in het bad heel erg warm en voel ik me niet meer zo lekker... Ondertussen begin ik me ook erg moe te voelen (ik ben van dinsdagochtend wakker – ondertussen is het woensdagavond) en voel ik me duizelig. Alhoewel ik graag allerlei verschillende houdingen wil aannemen (op de bal, rondwandelen, in bad, op handen en knieën op bed) omdat ik weet dat dit alles zou bevorderen... ik vind er de kracht en energie niet meer voor. Ik wil gewoon liggen en slapen... Omdat ik het zo warm heb en duizelig ben, beslis ik dan toch maar op bed te gaan liggen. Mijn koorts wordt meermaals nagekeken maar blijft onder controle. We worden nu erg vaak gecontroleerd omdat de monitor steeds de hartslag van Aimé lijkt te verliezen (hij beweegt dus nog goed). Een hele tijd is er sprake van een schedelelektrode die ze bij Aimé willen aanbrengen. Ik informeer Thomas tussendoor dat dit géén plakkertje op het hoofd is, maar wel een soort springveer die ze onder de hoofdhuid inbrengen... en dus iets dat ik absoluut wil vermijden! Ik hou de boot eerst wat af en begin daarna steeds vragen te stellen zodat ze wel moeten uitleggen wat zo een elektrode juist inhoudt... Volgens de vroedvrouwen hebben baby’s hier geen last van...maar toch kan ik ze overtuigen om nog wat langer te wachten en de monitor nog maar eens te verhangen... Ondertussen wordt het steeds moeilijker om mijn golvingen door te maken en begin ik ze meer weg te roepen dan weg te ademen... Tussendoor blijf ik tegen mijn partner en de vroedvrouwen zeggen/jammeren/huilen dat ik té moe ben… dat ik gewoon wil slapen, dat ik op ben..
Rond 24u bespreekt de vroedvrouw samen met ons wat volgens haar de opties zijn. Ze ziet dat ik heel erg moe ben én dat ik de "pijn" minder goed kan opvangen. Ze vertelt me dat als ik zo verder blijf “werken”, dit absoluut kan, maar dat de kans heel groot is dat ik tijdens de persfase compleet uitgeput zal zijn…dat ze er vrij zeker van is dat ik dan wee-opwekkers zal moeten krijgen en dat ook het inzetten van andere “hulpmiddelen” (zoals mee-duwen op de buik, vacuümpomp…) zeer waarschijnlijk wordt. De andere optie is dat ik toch pijnstilling neem in de vorm van de epidurale verdoving (helaas door corona is het lachgas gebruiken niet toegestaan, net een van de redenen waarom ik dit ziekenhuis koos) zodat ik enkele uurtjes kan slapen en dus beter aan die "persfase" kan beginnen. Alhoewel ik ongerust ben dat de epidurale verdoving alles weer gaat vertragen, denk ik toch dat dit de beste keuze voor ons is. Thomas geeft me ook duidelijk aan dat het oké is om alsnog voor de pijnstilling te kiezen. We zijn ondertussen al meer dan 28uur golvingen aan het opvangen, ik voel me zo moe…en de weg lijkt nog lang. Ik hoop dat met een beetje slaap ik weer verder kan “werken” om deze natuurlijke bevalling tot een goed einde te brengen. Ik vertel de vroedvrouw dat ik dan toch voor de epidurale kies maar best wel een nare ervaring heb gekend bij het plaatsen van deze verdoving bij mijn eerdere bevalling van Maxim. Toen leek het even mis te gaan en was ik erg bang. Ze stelt me gerust dat ze hiermee rekening zouden houden, de anesthesist zouden informeren en elke stap me zouden begeleiden.
Om 1u komt de anesthesist onze kamer binnen. Voor mij kan het nu niet snel genoeg gaan. Nu ik beslist heb de verdoving te nemen, wil ik deze ook zo snel mogelijk zodat ik eindelijk even kan rusten. Tijdens de ingreep zit ik op de rand van het bed, Thomas en de vroedvrouw ondersteunen mij. Mijn golvingen komen nog steeds heel regelmatig en intens door dus om de enkele minuten moet ik aangeven dat er weer een komt. Ik moet zo stil mogelijk blijven zitten, ik knijp ontzettend hard in de handen van de vroedvrouw en mijn partner…De vroedvrouw houdt ook tijdens de golving mijn mondmasker omhoog zodat ik beter kan ademen (door de aanwezigheid van de anesthesist moet ik deze weer dragen – golvingen doorademen met een masker op je mond is echt geen pretje). Verder probeer ik mijn angst te onderdrukken…Maar helaas blijkt ook nu de verdoving de eerste keer niet goed te zitten. De anesthesist denkt dat hij mogelijk in een bloedvat geprikt heeft en dan werkt de verdoving niet…we doen de hele ingreep dus nog eens over. Eens alles (eindelijk) op z'n plek zit, legt men mij uit dat de "pijn" nu zal gaan afnemen en na ongeveer 5 weeën zal weg zijn.. Dit lijkt mij nog veel te lang duren maar ik kan al snel de verlichting voelen en eindelijk onder een dekentje kruipen en mijn ogen sluiten. Ook voor Thomas brengt de verpleging een bed. Ik hou mijn hand wel op mijn buik én blijf de monitor mee opvolgen. Ze zijn nog steeds ongerust over de hartslag van Aimé en blijven spreken over een schedelelektrode…
Rond een uur of 4 komt de vroedvrouw mij opnieuw onderzoeken. Ik zit op een goede 6-7 cm ontsluiting en heb nog steeds puilende vliezen. Tijdens dit onderzoek breken mijn vliezen door slechts een lichte aanraking…een goed teken dus! Op de monitor kunnen we ook zien dat mijn golvingen nog steeds regelmatig zijn en dus niet zijn afgenomen. Dankzij het breken van mijn vliezen is er niet langer sprake van het plaatsen van de schedelelektrode onder de vroedvrouwen (oef!). Nu is het verder afwachten tot er voldoende opening is…
Iets voor 7u komt Nina (vroedvrouw) mij opnieuw onderzoeken. Ik heb zo goed als volledige ontsluiting…maar er zit nog een “randje” in de weg en dus mag ik absoluut nog niet gaan persen… Ik voel echter wel de drang om te duwen maar puf deze dus braaf weg…Door de shiftwissel in het ziekenhuis worden we verder begeleid door een andere vroedvrouw. Ik zit gedurende enkele uren rechtop om zo “het randje” sneller te doen verdwijnen…ook komen verschillende vroedvrouwen voelen in welke positie Aimé ligt, ze zijn echter niet zeker of ze nu de grote of kleine fontanel voelen…na enkele pogingen vraag ik hen te stoppen hiermee en zeg ik dat ik zeker ben dat de baby goed ligt! Verder voel ik me kalm en wil nu gewoon kunnen beginnen persen…
Rond half 10 krijg ik de verlossende “go”…we kunnen er aan beginnen. Samen met de vroedvrouw proberen we verschillende houdingen op het bed om te voelen in welke houding ik het beste kan mee-duwen. Men beslist om mij wee-opwekkers bij te geven gezien mijn vermoeidheid en ik ben te moe om deze nog verder te protesteren. Voor mij telt er nu nog maar 1 ding en dat is dat Aimé zo snel en veilig mogelijk geboren kan worden. Ik meld wel verschillende keren dat ik na toediening via de baxter net minder mijn persdrang voel dan daarvoor en dat men mij dus mee moet coachen wanneer ik een wee heb en moet persen (al was dit absoluut niet het scenario dat ik in gedachten had!). Het loopt ook nu niet helemaal zoals ik gehoopt had, ik vind mijn draai niet in de alternatieve houdingen en beslis dus maar in de klassieke rughouding verder te proberen. Na ongeveer een uurtje persen, belt de vroedvrouw naar de gynaecoloog om hem een update te geven. Alhoewel dokter C. niet van wacht is, beslist hij toch zelf vanuit zijn praktijk naar het ziekenhuis te komen en mij te helpen. In tussentijd blijf ik persen…De vroedvrouw moedigt me aan en zegt dat ze telkens het hoofdje van de baby al ziet…ik ben er dus bijna. Dokter C. komt toe en legt meteen uit wat hij gaat doen. Hij verdooft de huid ter hoogte van het perineum en vertelt me dat dit zal helpen om net dat ietsje meer door te duwen…ik zet twee weeën alles op alles en hoor Thomas dan zeggen dat hij het hoofdje kan zien. Ik kan niet kijken, ik hou mijn ogen toe en ben té geconcentreerd om de volgende golving te voelen en dan nog een keer heel hard mee te duwen…
En dan is het zo ver, je wordt op mijn buik gelegd en begint onmiddellijk hard te huilen. Ik neem je vast en probeer je te bekijken. Meteen valt op dat je veel gelijkenissen hebt met Maxim en toch een totaal ander snoetje hebt…Verliefd bewonderen we jou…ik ben zo opgelucht dat jij eindelijk op mijn borst ligt, dat ik afgeleid ben van de verdere nageboorte. Nadat men de navelstreng even laat uitkloppen (wat ik uitdrukkelijk op voorhand had gevraagd), geeft de dokter Thomas de schaar om de navelstreng door te knippen. Er wordt ook opgemerkt dat er een knoop in de navelstreng zit…blijkbaar is dit zeer uitzonderlijk. Ik merk ook halvelings dat men mij een prik in mijn bovenbeen geeft (om de placenta sneller te doen lossen - iets wat ik eigenlijk liever niet wou) waarna de vroedvrouw en arts even kort erg hard op mijn buik duwen (toch wel pijnlijk). Ze tonen ons nog kort de placenta… Ik blijk ook een tweedegraads ruptuur te hebben die de arts op dat moment al aan het dichtnaaien is, hij legt beknopt uit dat dit mooi zal helen en zeer 'normaal' is bij een eerste vaginale bevalling. Hierna feliciteert hij ons nog en zegt “Jij bent speciaal nog veranderd van dokter, ik kon niet anders dan je komen helpen met de laatste loodjes! Zie je wel dat jij dat kan, natuurlijk bevallen!”. Jij blijft ondertussen mooi op mijn borst liggen en kalmeert al snel. Ik probeer je alvast even aan de borst te laten “drinken” en samen met papa genieten we van ons gouden uur.
Hier ben je dan, onze Aimé, welkom lieve schat, je was een geboorte van 38uur meer dan waard! Je gaf ons een prachtige ervaring, je deed me mijn eigen kracht vinden en het verleden helen. Ik hou van je.