VBAC in vier uur tijd - de snelle geboorte van Loes en baby Casper

Dit is het geboorteverhaal van baby Casper geschreven door zijn mama Loes. De geboorte van zijn grote broer Lucas eindigde in een keizersnede (sterrenkijker). Loes bereide haarzelf uitgebreid voor op de aankomende geboorte van Casper waarvoor ze graag een VBAC wilde. Ikzelf (Nina) had contact met Loes via voiceberichten op social media en Whatsapp aangezien de online cursus 'VBAC Vol Vertrouwen' nog in opmaak was. Ook leverde ik enkele visualisatie-oefeningen en tips aan ter extra ondersteuning van deze gemotiveerde en gedreven mama. Deze geboorte vond plaats in het Sint Trudo ziekenhuis in Sint Truiden (Vlaanderen).

Op 2 maart 2023 werd ons eerste zoontje Lucas geboren. Na een arbeid van 12 uur, werd er uiteindelijk beslist om een keizersnede uit te voeren. Hij was namelijk een sterrenkijker en had een vrij groot hoofd. Ik bleef hangen op 9-10 cm en er bleef een randje staan. Ik heb eerst nog 1,5 uur geperst omdat de gynaecoloog hoopte dat het randje dan weg zou gaan. Maar omdat dit niet het geval was, hebben we toen besloten een keizersnede te doen. 

We wisten vrij zeker dat we nog een tweede kindje wilden. Mijn eerste vraag een paar uur later was dan ook of ik ooit nog natuurlijk zou kunnen bevallen. Het antwoord was duidelijk: nee mevrouw, dat kan niet. Vanaf nu zullen de volgende geboortes via geplande keizersnede verlopen. Enkel indien u binnenkomt met regelmatige weeën en een mooie ontsluiting en voor 38 weken zwangerschap, zal dit nog overwogen kunnen worden. De kans dat uw scenario zich herhaalt is heel erg groot, dus dat risico nemen we niet. 

De gynaecoloog die op dat moment langs mijn bed stond was de gynaecoloog die de zwangerschap van Lucas opgevolgd had, maar niet de gynaecoloog die aanwezig was bij mijn bevalling. Ik ben namelijk 's nachts bevallen, waardoor het de gynaecoloog van wacht was die de bevalling deed en niet mijn eigen gynaecoloog. 

Het antwoord hakte er emotioneel meteen in. Ik was al een en al emotie door de plotse keizersnede en alles wat daarbij kwam kijken (baby niet zelf kunnen aannemen, baby niet meteen bij mij, baby niet in zijn blootje gezien voor hij weg ging met mijn partner,...) en dan deze boodschap...

Er werd ons aangeraden om minsten 1 jaar te wachten voor we opnieuw zouden proberen om zwanger te worden. Dat was geen probleem voor ons. Na 10 maanden dachten we echter, misschien laten we het best al op zijn beloop, het zal toch nog wel een tijdje duren voordat het raak is. Voor Lucas hadden we namelijk 1,5 jaar tijd nodig om een blijvende zwangerschap te hebben. Nu was het plots van de eerste keer raak. 

Ik voelde dat ik niet naar dezelfde gynaecoloog als bij Lucas wilde gaan voor mijn eerste consultatie, maar wel bij de gynaecoloog die mijn bevalling van Lucas 's nachts begeleid had. Normaal nam deze gynaecoloog geen nieuwe patiënten meer aan, omdat ze richting haar pensioen ging. Maar nadat ik de situatie uitgelegd had, wilde ze mijn zwangerschap wel nog begeleiden. 

Ze vroeg mij of ik de wens had het nogmaals natuurlijk te proberen. Ik zei dat de andere gynaecoloog zei dat dit geen optie zou zijn. Ze keek me verbaasd aan en zei dat ik het zeker nogmaals mocht proberen. Er waren wel enkele voorwaarden, zoals niet in bad bevallen en het moest wel redelijk vlot gaan, maar proberen kon zeker. Wat een opluchting!

Ik begon meteen dingen op te zoeken rond VBAC, luisterde elke aflevering van de podcast Studio VBAC en kocht enkele boeken rond ontspannen zwanger zijn en hypnobirthing. Ook zocht ik veel op over hoe je een sterrenkijker kon proberen te vermijden. Zo leerde ik dat je best van de hele zwangerschap niet met je benen over elkaar kan zitten, veel op handen en knieën zitten,...

Toen ik 40 weken zwanger was, werden mij nog 10 dagen tijd gegeven. Als ik 10 dagen overtijd ging, zou het alsnog keizersnede worden. Ik werd redelijk bang van deze gedachte en wist niet goed wat ik moest doen. Gelukkig heeft Nina me hier goed geholpen. Ik stuurde haar een berichtje via Instagram en zij gaf me een audio opname om het vertrouwen in mijn lichaam en de bevalling terug te krijgen. 

Op 40 weken en 2 dagen werd ik 's nachts wakker rond 4uur omdat ik dacht dat ik wat vochtverlies opmerkte. Ik stuurde mijn vroedvrouw een sms-bericht en we spraken af dat ze in de ochtend langs zou komen om met een test te kunnen bepalen of het effectief vruchtwater was dat ik verloor. Ze kwam rond 8u20 langs maar het testje gaf aan dat het geen vruchtwater bleek te zijn, gewoon erg dun slijm dat ik verloor. We begonnen verder gewoon aan onze dag en haalden ons oudste zoontje op die een nachtje bij de grootouders had doorgebracht. Onderweg naar huis zouden we dan even een stukje taart gaan eten bij mijn jarige oma.

Wanneer we bij mijn schoonouders aankwamen rond 9u45 dacht ik toch wat voor-weeën op te merken, ze voelde duidelijk anders dan de dag voordien. Ik besloot ze toch even te timen. Ze kwamen om de 4minuten, maar waren nog niet heel intens. Na een 15-tal minuten moest ik toch wat meer mee blazen/puffen en kwamen de contracties al eerder om de 3 minuten. Ik belde met mijn vroedvrouw ter overleg en ze stelde me voor om naar huis te gaan, even in het bad of de douche te gaan en dan zou zij rond 11u30 even langskomen om me te 'checken'. Ik belde mijn mama op en vertelde haar dat we Lucas zouden langsbrengen en dan zelf naar huis zouden gaan. Geen verjaardagsbezoekje aan oma dus.

Rond 10u15 waren we weer thuis en ging ik even in bad. Ook daar zetten de weeën zich duidelijk verder met een interval van 3 minuten. Ik kon ze nog goed door-ademen en 'wegpuffen'. Rond 11u00 ging ik weer uit bad en wilde ik de contracties verder opvangen in onze woonkamer. Ik wilde dit graag op handen en knieën doen om de positie van onze baby optimaal te beïnvloeden. Zo gedacht, zo gedaan en dus ging ik op mijn knieën in de zetel zitten, terwijl ik leunde over de rugsteun. Op deze manier ging het voor mij erg goed om de contracties op te vangen. Bij de derde wee, hier in de zetel, was het alsof ik mijn baby voelde indalen in mijn bekken. De volgende contractie braken mijn vliezen en verloor ik een hele guts vruchtwater. De intensiteit van de weeën nam onmiddellijk toe en ze kwamen ook veel sneller na elkaar (1 minuut interval).

Wanneer de vroedvrouw om 11u30 toekwam, was ik de contracties met veel geluid en moeite aan het opvangen. Ze plaatse de electroden van het TENS apparaat op mijn rug en keek mijn ontsluiting na. Omdat het plots zo intens en snel ging, wilde ze zeker weten dat ik de verplaatsing naar het ziekenhuis nog wel kon maken. De ontsluiting zelf controleren lukte niet goed vanwege mijn intense contracties maar ze kon wel nagaan hoe hoog het hoofde nog in mijn bekken zat om zo een inschatting te maken van de tijd die we nog hadden...

We vertrokken rond 11u45 naar het ziekenhuis en kwamen daar aan rond 12u00. Ik probeerde te wandelen van de parking naar de ingang. Wel moesten we na elke 3 stappen ongeveer even pauzeren zodat ik een nieuwe contractie kon opvangen. De ingang was best ver... Op deze manier zouden we over een half uur nog niet bij de ingang zijn. Ik ging dus toch maar zitten in de rolstoel en mijn vriend duwde me tot aan de verloskamer.

Het eerste wat ik vroeg was of de anesthesist al aanwezig was. Want ondanks mijn wens zonder epidurale te bevallen, wist ik dat ik deze pijn niet nog uren kon verdragen. Mijn weeën duurden ongeveer 70 seconden, terwijl de rustpauze tussenin maar 40 tot 50 seconden duurde. Maar voor de epidurale geplaatst kon worden moest er blijkbaar eerst nog bloed getrokken worden en pas als die uitslag er was konden ze epidurale plaatsen. Ze wilden me toch even aan de monitor i.v.m. mijn litteken van de keizersnede. Ik vroeg meteen of dit wel op mijn zij mocht want dat ik zeker niet meteen op mijn rug wilde belanden. Ze legden me op mijn zij op bed en probeerden de monitor aan te sluiten. De weeën waren echter zo krachtig dat ik me geen houding wist te geven en bij elke wee rond mijn vriend zijn nek vloog. Ze beseften al snel dat die paar seconden tussenin nooit voldoende waren om de monitor goed aan te sluiten. Er werd dus een student langs mijn bed gezet en zij hield die knop van de monitor gewoon tegen mijn buik. Er werd bloed getrokken en dan was het even wachten op die uitslag. Ze wilden toch ook even mijn ontsluiting weten voordat ze de anesthesist zouden oproepen. Ik zat op 6 centimeter.

Even later merkte mijn vroedvrouw (die mee naar het ziekenhuis was) dat ik lichtjes begon te persen. Ik mocht dit laten gebeuren zei ze. Nog een paar minuten later riep ik plots dat ik naar het toilet moest. Ze vroegen of ze nog even opnieuw de ontsluiting mochten meten. Ik hoorde de vroedvrouw zeggen: nee, er is geen randje meer. Ik vroeg hoeveel centimeter ik dan had? Ze zei je hebt 10 centimeter, we gaan de gynaecoloog oproepen. Ik was even in de war, want ik was aan het wachten op de epidurale. Maar ik was dus in 15 minuten tijd van 6 centimeter naar 10 centimeter gegaan. Het werd me duidelijk dat ik dit toch volledig zonder epidurale zou moeten doen.

Ik lag nog steeds op mijn zij en de vroedvrouw legde me uit hoe ik best kon persen als ik die drang voelde. Ik mocht ook een andere houding aannemen als ik wilde, maar op mijn zij voelde goed op dat moment. Ik begon dus stilaan met persen, nog voor de gynaecoloog aanwezig was. Ik merkte wel bij mezelf nog wat angst en sprak dit uit naar mijn vroedvrouw. Ze vroeg waar ik juist bang voor was. Ik zei dat ik dacht dat ik het niet zou kunnen. Ook was ik bang dat ze een knip zouden zetten. Mijn vroedvrouw was heel lief en moedigde me samen met mijn partner aan. Zij geloofden in mij en verzekerden mij dat ik het wel zou kunnen.

De gynaecoloog kwam aan en hij ging gewoon vanop een afstandje zitten en kijken of alles goed ging. Ik vroeg hem om zeker niet zonder waarschuwing een knip te zetten. Hij zei me dat een knip niet nodig zou zijn want dat er ruimte genoeg was. Ik was daar zelf nog niet echt zeker van. Ze vroegen of ik misschien via een spiegel wilde meekijken wat er allemaal gebeurde. Ik gaf aan dat ik dit wel fijn zou vinden en de vroedvrouw van het ziekenhuis ging deze halen. Ook vroeg mijn vroedvrouw of ik graag foto's wilde van de bevalling. Dat wilde ik heel graag. Ze gaf haar telefoon aan een student van het ziekenhuis zodat zij foto's kon maken en mijn vroedvrouw langs me kon blijven. Ik merkte na een tijdje dat ik het toch niet zo aangenaam meer vond om op mijn zij te persen. Ik mocht een andere houding kiezen zeiden ze. Op voorhand dacht ik het liefst op handen en knieën zou persen, maar daar voelde ik me te uitgeput voor. Ik koos dus om toch even op mijn rug te proberen. Dit voelde meteen beter omdat ik beter voelde wat ik deed en waar ik naartoe moest persen. Maar nog steeds geloofde ik zelf niet dat het zou lukken. Toen de gynaecoloog zei dat ik goed bezig was, kreeg ik toch wat meer zelfvertrouwen. Ik sprak mezelf luidop toe en zei: Komaan Loes, gij kunt dit zeker wel!

De komende twee persweeën zette ik alles op alles en bij de tweede werd het hoofdje geboren. Ik zag dit heel mooi via de spiegel en zag de schoudertjes klaarzitten. De gynaecoloog zei me dat ik nog even heel stil moest persen en dat dan mijn baby er zou zijn. Dit deed ik en ik zag hoe mijn baby'tje geboren werd.

Wat een ontlading toen ze hem op mijn borst legden. Ik kon niet geloven dat het me gelukt was. Ze vroegen wie de navelstreng ging doorknippen. Ik zei dat ik graag wilde dat mijn partner dit deed en hij mocht de navelstreng doorknippen. Ik had wel een scheurtje opgelopen en dit moest gehecht worden. Eerst begon de gynaecoloog op mijn buik te duwen om de placenta te laten komen. Ik vroeg of het mogelijk was om even te wachten of hij vanzelf zou komen en eventueel de baby al even aan te leggen. Dit was geen probleem. Hij ging het scheurtje al hechten en dan kon ik ondertussen kijken of de baby al even wilde drinken.

Casper wilde nog niet aan de borst, dus liet ik hem gewoon op mij liggen. Toen ik gehecht was kwam de placenta vrij vlot. De gynaecoloog nam afscheid en ook onze vroedvrouw ging terug huiswaarts. De vroedvrouwen van het ziekenhuis gingen ook allemaal weg en ze lieten ons met z'n drietjes in de verloskamer om wat samen te zijn.